Vandaag viel het tijdschrift begeleidingskunde op mijn deurmat. Het had niet meer gelegen kunnen komen. Het thema is namelijk verlies. Verlies is een breed begrip. Verliezen van werk, gezondheid, vanzelfsprekendheden, familie en de laatste maanden ook verlies van bewegingsvrijheid door dat we te maken hebben met COVID-19.

En binnen dit kader besluit ik mijn baan op te zeggen en me volledig te gaan richten op mijn begeleidingsbureau. Dit is een lang gekoesterde wens van me en als ik zie in welke levensfase ik verkeer, het grootste deel van mijn werkende leven ligt immers achter me, wil ik nu doorpakken. Gezien mijn moeite tot het nemen van beslissingen kan ik zeggen dat er een langdurig wikken en wegen aan vooraf is gegaan.

Ik zit dus midden in het proces van afscheid nemen bij de FEA. Afscheid nemen van waardevolle contacten maar ruimte creëren voor mijn diepe wensen. Verlies dus met een gouden randje.  Loslaten is voor mij een thema en geeft een spanningsveld met het graag vast willen houden van wat er is.  Het is een beproeving in het onthechten, het vrij willen maken van mijn verleden en vooral in het hier en nu leven. Voor mij een proces inherent aan een aspect van mens-zijn.

En terwijl ik dat zo goed mogelijk doorleef komen er zoveel mooie dingen op mijn pad. Men spreekt waardering uit en zegt me te gaan missen. Zoveel warmte, belangstelling  en betrokkenheid. Soms uit onverwachte hoek, het maakt me zo nu en dan stil en ik geniet ervan.

Vervolgens openen zich nieuwe deuren. Jeugdconsulenten die begeleiding vragen en WMO consulenten die aansluiten. Gepersonaliseerde zorg implementeren in fysiotherapie praktijken. Materie waar ik me jaren mee bezig heb gehouden in de eerste lijn bij huisartsen. Ik verkeer nu in een levensfase waarin veel mag en weinig moet. Een luxe! Daarbij blijf ik een leerling van het leven. Ik realiseer hoeveel geluk ik heb!